...

خوابگاه جای عجیبی هست که یه سری آدم هم پیدا میشن که برای هر چیزی نظر میدن تا هر هر بخندن و زندگی اندوه بارشون رو راحت‌تر تحمل کنن و برای اینکار معمولا از مسخره کردن بقیه استفاده میکنن تا چسب دوستی‌شون رو با دوستاشون محکمتر کنن.

دلم میخواست زبان فارسی سخت رو نشونشون بدم، اما با چهره‌ای آرام و لبخندی بر لب و طمأنینه‌ی فراوان عبور کردم.

پ.ن: جدیدا هر آدم جدیدی رو که میبینم به این اشاره میکنه که من خیلی آرومم. آدم‌های جدید در موقعیت‌های کاملا متفاوت. من نمی خوام آروم به نظر برسم آقا، یعنی چی :/ من اعتراض دارم. چرا قیافه‌ام آروم به نظر میرسه.

مفهوم مصدری خر بودن ...

دارم فکر میکنم چرا این خریت رو کردم و دکترا رو اینجا شروع کردم دوباره. من از ریسرچ خوشم میاد از درس خوندن از درگیری این مدلی، از گرایشم، از سوال طرح کردن از ta بودن اما ... اینجا اینا ذره‌ای ارزش نداره، اینجا ایرانه :) 

ریسرچم هر چقدر هم که به دردبخور باشه اینجا بازم ارزشی نداره و به درد عمه‌ام میخوره. سودی هم برام نداره. یه درس‌خون بی‌پول که آخرش کارش گیر یه سری آدمای زبون نفهم و بی‌شعور میوفته که جز تحقیر چیزی بلد نیستن. 

واقعا متاسفم. من از اینجا برای یه زندگی شاد مگه چی میخوام؟! جز اینکه مثل چی توی حوزه‌های مرتبط به گرایشم کار کنم و یه ذره برام ارزش قائل بشن، اصلا برای خودم نه برای کارم، یه ذره حس مفید بودن داشته باشم.

اگه قراره اینجوری بگذره؛ تلخی‌های رفتن و دوری از خونواده هر چه قدر هم که زیاد باشه باز قابل تحمل‌تره. حداقل آدم احساس میکنه که سختی‌ای که میکشه یه دلیلی داره. سختی بی دلیل و آشغال رو تحمل کردن خودش خیلی سخته :(

به نظر برادرم، من یهو توی این دو ماه بزرگ شدم. نه، من بزرگ نشدم. این دو ماه سر مسائل چرت و پرت، پوستم کنده شده و حس نفرت تا مغز استخونم نفوذ کرده.

میدونی حس نفرت و خشن بودن، آدم رو بزرگ نشون میده. مهربونی قشنگ نیست؛ باید زمخت باشی.

پ.ن: حوصله رعایت علائم نگارشی رو نداشتم.

...

من یه چیزی فهمیدم. فهمیدم من از وقت بیکاریم استفاده کردن بلد نیستم. از لذت بردن از زندگی هیچی نمی‌فهمم. نمی تونم بی دلیل وقت بگذرونم. وقتی احساس رضایت دارم که زیر فشار کارهام له بشم. توی این حالت هم غر میزنما ولی ته دلم راضی و شادم. 

یعنی نهایت من در هفته شاید ۲ ۳ ساعت حوصله خوش گذرونی و سرگرمی و ... داشته باشم. از بقیه لحظات نه اینکه خیلی مفید استفاده کنم نه ولی نمی تونم هم خوش بگذرونم. 

الان چرا ناراحتم چون کار زیادی ندارم، زیر بار درسا به اون صورت له نشدم. البته کار دارم ها ولی نه به اون صورت که ددلاین داشته باشه و خب همه چی داره کش میاد. ناراحتیم برای اینه که هدفمند تحت فشار و استرس نیستم. الان دیگه توی دانشگاه هم استادا شل میگیرن و این اعصابم رو بهم میریزه، بیشتر دوست دارم اپلای کنم و این چند سال آینده رو مثل چی زحمت بکشم و تلاش کنم. اینجوری فایده نداره.

 

...

من حوصله ندارم دیگه، دلم میخواد بمیرم.

ای خاک بر شرم و حیا ...

خب من مجبور شدم مشکل خوابگاهم رو به استادم بگم، البته دیگه حل شده ولی خب یکی از علل کم کاریم بود واقعا.

این گفتنم حس بدی بهم داد. بعدش حس شرم خیلی زیادی کردم دوباره. احساس میکنم دیگه دوست ندارم با استادم رو در رو بشم. شرمم میاد.

حریم شخصیم خدشه‌دار شده :)

یکی از دوستام بعضی از مشکلات من رو گذاشته کف دست همگروهیم و این ناراحت و خجالت‌زده‌ام کرده و بیشتر از این موضوع از دست خودم ناراحتم که وقتی دوستم گفت اره حرف تو شد و منم ازت تعریف کردم و فلان چیز رو گفتم و ... به دوستم نگفتم بهتر بود دیگه انقدر از چیزایی که بهت گفتم رو نذاری کف دست اون. هرچند اون کوچیکتر از منه و اینکه یه سری چیزا رو بدونه در مورد من یا ندونه برام مهم نیست ولی به هر حال از دوستم این توقع رو نداشتم. این چندمین باره که از دوستان برونگرام همچین رفتاری رو دیدم.

منم شاید از بقیه حرف بزنم نمیگم نه ولی حداقل دیگه تا این حد نه. سعی میکنم بدیهیات رو بگم، چیزی که مطمئن باشم اگه بفهمه که گفتم خودش هم ناراحت نشه.

البته منم از دهنم یه چیزی پریده که خودم توقعش رو نداشتم از خودم، نمیدونم به هر حال ناراحت شدم خیلی و میگم بیشتر از این ناراحتم که این ناراحتیم رو به دوستم نشون ندادم.

خلاصه که اینجوری.

ولی باز ته دلم احساس میکنم که با دیدن همگروهیم شرمم خواهد آمد.

دغدغه‌های چرت

خب، من هنوز سر خوابگاه گرفتن مسئله دارم و این شده تنها دغدغه این روزهام، شاید اگه به کسی بگم و از بالا بهش نگاه کنه، به نظر خیلی پیش پا افتاده بیاد، ولی خب من واقعا در رنج و عذابم. از کارام جا موندم دیگه.

برای حل کردنش کل سلسله مراتب اداری رو طی کردم و از پایین ترین مسئول پذیرش تا مدیر کل خوابگاه و معاونت دانشجویی و ... رو دیدم. همه‌شون میگن بله حق با شماست و همونجا تموم میشه، فقط همین رو بلدن. 

برخوردهای خیلی زننده‌ای توی این ساختار اداریشون دیدم. از همه چیز دل چرکین شدم. وقتی دوستام رو میبینم که با همین شرایط من توی دانشگاه‌های دیگه وضعیت خیلی خوبی دارند و مسئله خوابگاه براشون همون اول ترم حل شد؛ از همه چیز متنفر میشم. 

خاک بر سر من که خودم رو انداختم توی این دانشگاه بی در و پیکر که فقط اسم و شکل قشنگی داره.

دارم به طور جدی به اپلای فکر میکنم. 

 

پ.ن: دوستام توی دانشگاه میگن به استاد یا مدیر گروهمون بگم با یه تلفن حلش میکنن اما خودم دوست ندارم این کار رو کنم. از گفتن مسائل شخصیم به استادا شرمم میاد و ترجیح میدم خودم بیوفتم دنبال کاراش، میخوام ببینم خودم میتونم به حقم برسم یا نه.

نمی تونم به کسایی که قراره توی مسائل تخصصی ازشون مشورت بگیرم در مورد مسائل شخصیم حرف بزنم.

اونجوری تا آخر پروسه تحصیلی روم نمیشه باهاشون برخوردی داشته باشم.

این چت هوش مصنوعی اسکایپ میگه باید با استادت صادق باشی چون مسئله خوابگاهت تاثیر مستقیم روی تحصیل و پژوهشت میذاره :))) 

 

...

باید تمرین تحویل بدم، تمرین مدل خرکاری. مباحثی که آدم بلده ولی حوصله نداره براش وقت بذاره و برای جزئیاتش خودشو بکشه. دوست دارم برای چیزای دیگه که دوست دارم یاد بگیرم وقت بذارم.

این خوابگاه هم واقعا اعصابم رو خرد کرده، حوصله رفت و آمد به خونه رو هم ندارم. انگار توی جهنم دارم وقت میگذرونم. 

 

شاعر میگه:

گریه‌مون هیچ...

خنده‌مون هیچ

باخته و برنده‌مون هیچ

...

شاید اگه قبلا میرفتم یه جایی و یهو حرف‌ها قطع میشد، من ناراحت میشدم. ولی الان دیگه نه. برام فرقی نمیکنه، اتفاقا راضی‌ترم، خودشون میگن پیش تو معذبیم و یهو حرفاشون قطع میشه. 

فهمیدم واقعا من نمیتونم با همه روابط حسنه داشته باشم، ظرفیتم محدوده انگار و باید انتخاب کنم. نمیتونم برای همه انرژی بذارم. انگار که ته میکشم. 

فعلا اینجوری خوشحالم شاید بعدا نظرم عوض بشه.

خب از کلاس اومدم با دوستم چای خوردیم و حرف زدیم، شام خوردم، رفتم سالن مطالعه و .... الانم دیگه باید کم کم بخوابم.

بدنم دچار کم آبی شده، اینجا چای درست و حسابی نمیخورم و شاید باورش سخت باشه ولی بعضی روزا حتی ذره‌ای آب هم نمیخورم، نمیدونم چرا.

یکی از بچه‌ها که از روز اولی که اومدم اینجا خیلی گوگولی طور بود و پر از انرژی مثبت و هیجان بود، این هفته رفته خونه‌شون و واقعا تحمل اینجا برام سختتره، مثل واسط عمل میکنه وقتی هست راحت‌تر این محیط سمی رو تحمل میکنم.

پ.ن: به نظرم، من دیگه حتی راحت‌تر بتونم اپلای کنم. دیگه به خونه فکر نمیکنم، شاید بی‌رحمانه باشه ولی حتی به اعضای خونواده هم فکر نمی‌کنم.

دچار یه بی‌حسی خاصی هستم که هر تنهایی‌ای رو با آغوش باز می‌پذیرم. از اینکه اینجا انرژی میذارم برای درس خوندن ناراحتم. مثل زحمت بی ثمره. 

اگه بی‌ثمر نبود و اگه ذره‌ای عادلانه بود شرایطم، من توی این وضعیت داغون حداقل نمیخوابیدم. 

خاک بر سرشون. توی این مدت یه عالمه حس حقارت بهم دست داد.

شاید برای همینه خوی وحشیانه و سختی دارم پیدا میکنم.

وحشیانه

خب همینجا اعتراف میکنم که من با ۸ الی ۱۰ سال کوچکتر از خودم، نمی تونم به عنوان هم اتاقی ادامه بدم. حس غرور و مدل حرف زدن مسخره‌شون اذیتم میکنه. البته بعضی اخلاقای خوب هم دارند اما به عنوان هم اتاقی تحمل کردنشون کار سختیه. نمی تونم. توقع احترام بدون احترام گذاشتن دارند، نمیدونم چطور توصیف کنم. اینکه حد و مرزهای شخصیم رو رعایت نمیکنن آزارم میده. 

دارم به گونه‌ای روحی اذیت میشم با اینکه فقط یه ربع موقع خوردن شام میبینمش.

ولی با هم‌سن و سال‌های خودم میتونم ساعت‌ها بدون حتی کلمه‌ای حرف زدن از زندگیم و بودن کنارشون لذت ببرم، اینم نمیدونم چطور توصیف کنم.

دیگه وحشی‌تر از قبل شدم :) خوب و مهربون نیستم، راحت‌تر نه میگم. البته یه کم ته دلم ناراحت میشه ولی سر دلم خوشحاله :)

امیدوارم بعدها از این تغییراتم ناراحت نشم و حس معصومیت از دست رفته نسبت به خودم نداشته باشم.

من قبلا به این حالت میگفتم پسرفت اخلاقی برای راحت‌تر تحمل کردن شرایط.