خامی و هزار دردسر

میخوام راستش رو اعتراف کنم. اعتراف به جنبه‌های منفی که خب همه ترجیح میدن پنهانش کنن چون حتی گفتنش رو هم قبیح میدونن که البته یه جوری هم هست.

احساس میکنم ریشه‌ی دورویی از ترس میاد، البته برای من از خامی هم میاد. ترس از اینکه طرف مقابلم از دستم ناراحت بشه، هر چند باهاش تعاملی ندارم و ناراحتی و خوشحالیش سود و ضرری برام نداره. نمیدونم چطور بگم، وقتی کاری رو که طرف کرده و ازش عصبانی هستم رو به روش بیارم برام سخته.

دارم تلاش می‌کنم صاف و پوست کنده حرفم رو به بقیه بزنم. اما باید با ادبیات مناسب حرفم رو نرم‌تر کنم و خشونت به خرج ندم. با اینکه واقعا از دستشون عصبانی هستم. میدونم پیدا کردن اون ادبیات ملایم که توش حس همدلی همراه با بروز ناراحتی و عصبانیت از اینکه طرف کم کاری کرده و بارش رو انداخته روی دوش بقیه، سخته. نمیتونم بگم.

در نهایت یا میمونه توی دلم یا با کارهای بچگانه بروز پیدا میکنه.

ترس این روزااا

متاسفانه باید بگم که احساس میکنم که توی شرایطی قرار گرفتم که باید بزرگ بشم و چون هنوز خامم، یه سری چالش‌هایی رو دارم. رفتارهای بچگانه دارم. توقع‌های بی جا دارم. رفتارهای بدی که از بقیه انتظار ندارم بی نهایت رنجم میده.

باید سفت و سخت رفتار کنم و اینکه ناراحتی به وجود بیارم عذابم میده. نمی دونم رفتار درست چی هست. 

وضعیت خراب جامعه و محیط رو دارم بیشتر درک میکنم و عذاب میکشم. 

نمیدونم چطور توصیف کنم. احساس خستگی و ناتوانی خیلی خیلی بیشتر از قبل دارم. میترسم نتونم با این شرایط کنار بیام.

 

هر غمی را فرجی هست ولیکن ترسم

پیش از آنم بکشد زهر که تریاق آید

تاریخ انقضا

قبول کردن اینکه هر چیزی تاریخ انقضا داره خیلی برام سخت و دردناکه. چه دوستی‌های قشنگی که تموم شد، خاطرات خوبش موند اما آدماش عوض شدند. منم و اون خاطرات و ورژن دیگه‌ی اون آدما که شرایط زندگی عوضشون کرده. بزرگتر شدند. فرق کردند و احتمالا دوستی‌ها رو فراموش کردند. شاید هم انقدر اتفاقای هیجان‌انگیز و جالبی داشتند که اون خاطرات توش گم شدند، نیست شدند.

من زیادی برای همه چیز ارزش و احترام قائل میشم. حافظه‌ام برای نگه‌داشتن خاطرات، بیش از حد تلاش کرده و خب توی این زمینه موفق بوده.